10. ayımızı geride bırakırken artık minik bir çocuk olduğumu hem kendime hem de çevreme ispatlıyorum. Hareketlerim daha net, sözcüklerim daha belirgin, taleplerim daha doğal.
Annem soruyor, burnumu gösterebiliyorum. Bir koltuktan diğerine geçebiliyorum. Yerde otururken alçak bir destekle ayağa kalkabiliyorum. Belirli durumlarda belirli ve tutarlı kelimecikler (Gel, Al) söyleyebiliyorum. Şarkılara sallanarak eşlik ediyorum. Alkışlayabiliyorum, tempo tutuyorum. Yemek masasının altına girip dolanıyorum. Kuzu gerdan, kağıtta hamsi yiyorum. Sepete oyuncaklarımı doldurup boşaltıyorum. Öpücük veriyorum. Merdivenleri çıkıyorum. Damacana pompasını bastırıyorum. Mutfak dolaplarını, çamaşır makinesinin içini karıştırıyorum. Bardaktan su içiyorum. Konsantre durumdaysam, ayakta durabiliyorum. Annemi, babamı işaret edip gösteriyorum. Dışarı çıkmayı seviyorum. Araba koltuğuna oturuyorum.
Böyle böyle büyüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder