Bugün Pazartesi imiş meğer. Meğer bende de sendrom yaratırmış.
Annem ve babamla muhteşem bir haftasonu geçirdikten sonra, bu da yapılmaz ki ama! Annem gitti, babam yoktu ben uyandığımda. Annem şöyle bir öptü beni alelacele ve beni Zeynep teyzemle bıraktı. Hiçbir şey anladım ben bu sabahki hallerimizden.
Zeynep teyzem de beni hazırladı; hoppaaa dışarı çıkıyoruz, aaa hatta deniz geçiyoruz. İstikamet, dayımın evi. Anneannem ve dayımlayız bugün. Ee, ama annem ve babam nerede???
Zeynep teyzem ve anneannem sütümü vermek için çokça çaba harcadılar. Aç kalsam da biberonu almayacağım, almadım bugün.
Akşam döndük yine. Bizi annem karşıladı motor iskelesinde. Yok ama ben küstüm ona bugün; konuşmayacağım. İşte, bakın, sesleniyor: Canım kızım, ben geldim. Aşşşkımm! Hayır, yüzüne bile bakmam; beni öylece bırakıp gitti bugün.
Eve geldik. Dayanamadım annemin mis kokusuna; daldırdım çenemi çenesine. Küslük de buraya kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder