Annemle, babamla dans ettik. Babannemin kucağında uyudum, dedem bana yemeklerden tattırdı.
Eve 11 gibi döndük. Annem hafiften bir ateşim olduğunu farketti. Emzirdi, uyuttu beni. Belki diştir ya da belki de üşüttüm mü acaba...
Gece 3.30da beslenme için uyandığımda, annem panik oldu. Çünkü alev içinde yanıyordum. Hemen üstümü çıkardı, babamı uyandırdı. Babam, Emine teyzemi çağırdı. O arada annem ateşimi ölçtü: 40,3. Beni iyice uyandırdılar, sonra da şurup verdiler. Havale geçirmemden korktukları için daha radikal çözüme başvurdular: soğuk duş. Annem ılık diye biliyordu ama doktor olunca yanımızda, onun dediği olacaktı. Ben çok titredim, çok ağladım, çok yoruldum. Duşun ardından küvete oturttular. Dedem ve babannem de çok korktular. Bana destek olmak için yanımdaydılar, elimi tuttular, oyuncak verdiler, şarkı söylediler.
Ateşim düşünce uykuya girdik. Sabaha kadar sorun olmadı bir daha.
Sabah olunca yeniden ateş yükselmeye başladı. Diş çıkarma ihtimalim kalmamıştı; hangi dişte 40 derece ateş olur ki... Anneannem ve dedem duyar duymaz geldiler; o gün evlerine döneceklerdi, bir kez daha beni gördüler. Ananemin ısrarıyla hastaneye gittik.
Hastanede doktor teyze, ateşime baktı, kilomu ölçtü, şurup verdi, dedi ki: Ya 6. hastalık ya da idrar yolları enfeksiyonu. Ardından yaklaşık bir saat daha çiş yapmamı bekledik. İdrar tahlili temiz çıktı, lökosit yoktu; ama enfeksiyon gelişebilir diye kültüre de yolladılar. Sonra da eve geldik.
Gittikçe halsizleşmeye başladım. Ek gıdayı canım istemez oldu. Annem yardımıma koştu; süt miktarı hemen arttı, ben de daha sık emmeye başladım.
Geceye uyuyarak girdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder